ملیکای صبور (تودار)

هفته پیش (2/2/90) به همراه دوستان و همکارانمون رفته بودیم روستای آجین دوجین که از توابع شهر ساوجبلاغه

خانه مادر خانم همکارمان که دستش درد نکنه کلی بهشون زحمت دادیم که یه دختر تقریبا هم سن و سال دختر من داره که با هم دوست هستند ولی از بدشانسی دخترش مریض بود و تب شدیدی داشت ولی چون با ما قرار گذاشته بود دیگه به ما نگفته بود

دخترشون (نیکتا) خیلی ضعیفه و منم خیلی دلم به حالش میسوخت و خیلی بغلش کردم و خلاصه خیلی احوالش رو می پرسیدم و وقتی بیدار می شد میگفتم: نیکتا جون حالت خوبه

و ملیکا هم تنهایی بازی می کرد و من اصلا فکر نمی کردم شاید حسودی کنه!

امروز صبح (18/2/90) صبح که می خواستم ملیکا رو از خواب بیدار کنم داشتم قربون صدقش می رفتم که بیدار بشه

و می گفتم کی عشق مامانشه

که ملیکا یک دفعه سرش رو از زیر پتو دراورد و گفت:

من که عشق تو نیستم

منم گفتم:

چرا دختر گلم تو عشق منی

ملیکام گفت:

نه تو اصلا به من خوبیت نمی کنی

منم گفتم چرا عزیزم

اونم گفت: برای اینکه وقتی آجین دو جین بودیم تو فقط حال نیکتا رو میپرسیدی و اصلا حال منو نمی پرسیدی و فقط به اونخوبیت می کردی

منم گفتم ملیکا جون اون مریض بود تو که مریض نبودی!

ملیکا م گفت: باشه من دخترت که هستم

منم گفتم: حالا چرا تا امروز بهم نگفته بودی

اونم گفت تا امروز داشتم بهش فکر می کردم

تا الان همش دارم فکر می کنم چقدر این بچه توداره و اونجا هیچی نگفت و اصلا به روی خودش نیاورده!

اینم چند تا عکس